Wanneer je een product verkoopt, ben je in principe verplicht om de koper te vrijwaren voor de verborgen gebreken die zich na de verkoop manifesteren. Het gaat dan om gebreken die het goed ongeschikt maken voor het gebruik waarvoor het bestemd is en die de koper bij de aankoop niet kon vaststellen. Op basis van deze regeling, die ook wettelijk is verankerd, kan de koper jou dus aansprakelijk stellen.
Als verkoper wil je deze aansprakelijkheid uiteraard het liefst volledig uitsluiten. Is een volledige uitsluiting wel mogelijk?
De regeling inzake aansprakelijkheid voor verborgen gebreken is van aanvullend recht, wat betekent dat u in principe contractueel kan afwijken van deze regeling, dit in de vorm van een exoneratieclausule. Dit is een contractueel beding dat voorziet dat u als verkoper geen vrijwaring moet bieden aan de koper wanneer gebreken opduiken na de verkoop.
Opgelet: een verkoper kan zijn aansprakelijkheid niet uitsluiten via een exoneratieclausule wanneer hij zelf te kwader trouw is, met name wanneer hij zelf het gebrek kende bij de verkoop. Omdat de verkoper meestal wordt vermoed te goeder trouw te zijn, is het aan de koper om te bewijzen dat de verkoper te kwader trouw is. Enkel fabrikanten en gespecialiseerde verkopers worden vermoed te kwader trouw te zijn. Het zijn dus zij – en niet de kopers – die moeten bewijzen dat ze te goeder trouw zijn en ze het gebrek onmogelijk konden opsporen.
Wat u moet onthoudenEen verkoper kan zijn aansprakelijkheid voor verborgen gebreken contractueel uitsluiten via een exoneratieclausule. Deze exoneratieclausule kan echter niet worden ingeroepen als de koper kan bewijzen dat de verkoper te kwader trouw heeft gehandeld. De bewijslast wordt omgedraaid als er sprake is van een fabrikant of gespecialiseerde verkoper. Zij worden in dat geval namelijk vermoed te kwader trouw te zijn. |
- - -
Dit artikel komt uit de NSZ-nieuwsbrief van 17 juli 2025.
Wil je ons magazine ontvangen en gebruik maken van onze andere diensten? Word nu lid!
